LER, il mio colpo di fulmine! LER, goditje dashuri!
Xhesi, Responsabile a Scutari del LER (così si chiama il MEG albanese), ha una bellissima storia da raccontarci che riguarda lei e la sua amicizia con il Signore e di come questa relazione sia nata e cresciuta proprio all’interno del Movimento
Xhesi, përgjegjëse e LER-it në Shkodër (kështu quhet MEG në Shqip), ka një histori të mrekullueshme për të treguar që përfshin atë dhe miqësinë e saj me Zotin dhe se si kjo lidhje ka lindur dhe është rritur pikërisht brenda LER-it.
Briciole di eternità
Sono Xhesika (Jessica, in italiano), vengo dall’Albania, faccio parte della comunità LER (così si chiama MEG in Albanese) da circa quattro anni e quest’anno sono diventata anche Responsabile. Vengo da una famiglia di tradizioni musulmane, dove la pratica della religione e dei riti , nel tempo, è notevolmente diminuita… Soprattutto, ha avuto un grave impatto il periodo della dittatura comunista (1944-1992) durante la quale non è stato possibile celebrare alcuna festa religiosa, né rendere in alcun modo visibile la propria fede. E in questo modo, tutto si è “spento” (parlo, naturalmente, secondo il punto di vista e l’esperienza mia e della mia famiglia).
Poiché l’Albania di oggi è uno dei Paesi in cui le differenze religiose riescono a vivere in sufficiente pace e armonia tra loro, sono entrata in una scuola diretta dai Padri Gesuiti e, in seguito a questo, in maniera del tutto casuale, a fare parte del LER. Ricordo quando ce lo hanno presentato in classe e ho pensato: “OK, forse questo è il luogo dove posso trovare dei nuovi amici”. Mi sbagliavo di grosso! Quello che avrei scoperto non sarebbero stati solo alcuni nuovi amici, ma una famiglia, una casa: avrei trovato me stessa. Perché il LER mi ha fatto scoprire il Dio che si trova dentro di me!
Thërrmija lumturie
Jam Xhesika, jam Shqiptare dhe bëj pjesë në bashkësinë LER për rreth 4 vite dhe këtë vit jam bërë edhe Përgjegjëse. Bëj pjesë në një familje me tradita myslymane, ku dhe praktikimi I fesë dhe I riteve, me kalimin e viteve, është ulur dukshëm… Mbi të gjitha, një ndikim të madh ka patur edhe periudha e diktaturës komuniste (1944-1992) gjatë së cilës nuk ishte e mundur të festohej asnjë festë fetare, edhe as të ndjekësh në menyrë të lirë një fe të caktuar. Dhe për këtë arsye gjithçka është zbehur (flas, natyrisht, sipas pikpamjes dhe përvojës së familjes sime).
Pastaj Shqipëria e ditëvë të sotme është një nga vendet ku fe të ndryshme jetojnë në paqe dhe harmoni midis tyre, kam hyrë në një shkollë të drejtuar nga Etërit Jezuitë dhe, për rrjedhojë të kësaj, në një menyrë krejtësisht të papritur, u bëra pjesë e LER-it. Më kujtohet që na e kanë prezantuar në klasë dhe mendova: “OK, ndoshta ky mund të jetë vendi ku mund të gjej disa miq të rinj”. U gabova rëndë! Ajo që kisha zbuluar nuk ishin thjeshtë disa miq të rinj, por një familje një shtëpi: kisha gjetur veten time. Sepse LER më ka bërë të zbuloj Zotin që ndodhet brenda meje!
Il LER mi ha fatto scoprire il Dio che si trova dentro di me
Ogni volta che mi viene chiesto cosa faccio nel LER, trovo molto difficile rispondere alla domanda. Non so se quello che sto scrivendo basta a descriverlo. “È un’attività di gioco?”… No! “È un incontro religioso in cui si parla solo di Dio?”. Non è esattamente così. “È un posto dove incontri nuove persone?”. Sì, può essere inteso anche così, ma non è del tutto corretto. “Ma, allora, che cos’è?”. Forse le parole sono troppo inadeguate rispetto ai sentimenti che si provano, ma LER è “vivere”, “crescere”, è il modo per sperimentare un amore profondo che nessun’altra esperienza riesce a sostituire. È conoscere concretamente il sentimento di condivisione che dona vita alle nostre speranze. È convivenza con Gesù. Anche se sono cresciuta con un’altra fede, Gesù ora è diventato mio amico. Il LER ha “scoperto” dentro di me ciò che non sapevo esistesse.
LER më ka bërë të zbuloj Zotin që ndodhet brenda meje!
Çdo herë që më pyesin se çfarë bëj në LER, gjendem shumë në vështirësi për t’u dhënë një përgjigje. Nuk e di nëse kjo që po shkruaj mjafton për ta përshkruar. “A është një aktivitet me lojëra?… Jo! “A është një takim fetar ku flitet vetëm për Zotin?”. “Jo, nuk është saktësishtë kështu!”. “A është një vend ku njeh persona të rinj?”. Po edhe mund të jetë kështu, por jo krejtësisht e saktë. “Po atëherë çfarë është?”. Ndoshta fjalët jan shumë të papërshtatshme kundrejt ndjenjave që përjetojmë, por LER shtë “të jetosh”, “ të rritesh”, është një menyrë për të shprehur një dashuri të thellë që asnjë përvojë tjetër nuk mund ta zëvëndësojë. Është të njohësh konkretisht ndjenjën e bashkëndarjes që I jep jetë shpresave tona. Është bashkëjetesa me Jezusin. Edhe pse jam rritur me një fe tjetër, Jezusi tani është bërë miku im. LER ka “zbuluar” brenda meje atë që nuk e dija se ekzistonte.
Cammino, percorro la mia strada
In questi anni che ho trascorso nel LER, il tempo in cui non ne facevo parte mi sembra lontano. Ogni esperienza è stata davvero unica. La prima che ho avuto è stata quella con alcuni giovani del MEG Italia che nel 2018 sono venuti qui in Albania. Mi sono persa e poi ritrovata. Per il fatto che erano solo quattro mesi che facevo parte del LER, è stato difficile allora, per me, capire cosa stessi vivendo. E quando l’esperienza è finita, mi sembrava di non essere più la stessa di una settimana prima, mi sentivo cambiata, stavo crescendo. Pensavo: “Ora so cos’è il LER, ho vissuto i giorni più belli e profondi della mia vita”.
Ma mi sbagliavo ancora. Questo è camminare: quando pensi di aver vissuto tutto, scopri che sei solo all’inizio. E questo è stato il mio primo Convegno, a Frascati, nel 2019. Sono passati già due anni, ma non riesco a trovare nemmeno un giorno in cui non sono tornata col pensiero a quei giorni, non l’ho ricordato, immaginato, rivissuto. Ricordo ogni canzone che abbiamo cantato insieme, ogni storia che abbiamo condiviso, ogni mano che ci siamo stretti e ogni abbraccio che ci siamo scambiati. Anche ora che ne scrivo, mi appaiono tutti come un film.
E poi, ancora un momento meraviglioso, di nuovo qui in Albania, con altri giovani italiani MEG nel 2020. Un ennesimo “colpo di fulmine”, una missione di amicizia, una nuova famiglia. Come molti di voi che leggete certamente sapete, le esperienze nel LER non possono essere misurate con la bilancia: ognuna è unica.
Non farò più errori, so che la anche la prossima esperienza sarà meravigliosa: scoprirò cose nuove su di me, sulla fraternità, su di te… Ma senza aspettative. Vi dirò: “Sorprendetemi!”. Se tra tutte le esperienze vissute nel LER volessi individuare una “migliore” fra tutte, non potrei. È come un puzzle che, se si toglie una tessera, rimane incompleto.
Ti voglio bene così tanto MEG! So già che sei parte di me e … “Noi siamo Uno!”.
Eci, përshkoj rrugën time
Gjatë viteve që kam kaluar në LER, më duket e largët koha kur nuk isha pjesë e tij. Çdo eksperiencë që kam kaluar ka qenë me të vërtet unike. E para ka qenë ajo me disa të rinj te MEG italia në vitin 2018 erdhën këtu në Shqipëri. U humba dhe pastaj u rigjeta. Për vëtë faktin që kisha vetëm katër muaj që bëja pjesë në LER, atëherë ishte e vështirë për mua të kuptoja se çfarë po jetoja. Dhe kur mbaroi, më dukej se nuk isha më e njëjta si ajo e para një jave, ndihesha ndryshe, po rritesha. Mendova: “Tani e di se çfarë është LER, kam jetuar ditët më të bukura dhe më të thella të jetës sime”.
Por gabova sërish. Kjo është të ecësh: kur me don se ke jetuar gjithçka, zbulon se je vetëm në fillim. Dhe kjo ishte edhe Convegno-ja ime e parë në 2019, në Frascati, ROMA. Kanë kaluar tashmë dy vite, por nuk arrij të gjej të paktën një ditë në të cilën nuk jam kthyer në mendime në ato ditë, nuk I kam kujtuar, imagjinuar, rijetuar. Kujtoj çdo këngë që kemi kënduar sëbashku, çdo histori që kemi bashkëndarë, çdo dorë që kemi shtrënguar dhe çdo përqafim që kemi shkëmbyer. Edhe tani që po I shkruaj më shfaqen të gjitha si një film.
Dhe pastaj, edhe një moment i mrekullueshëm, sërish këtu në Shqipëri, me disa të rinj të MEG në vitin 2020. Një tjetër “goditje dashurie”, një mision miqësie, një familje e re. Si shumë prej jush që po e lexoni këtë e dini që eksperiencat në LER nuk mund të maten me balancë: secila është unike.
Nuk do të gaboj sërish, e di që edhe eksperienca e rrallës do të jetë e mrekullueshme: do të zbuloj gjëra të reja rreth meje, rreth vëllazërisë, dhe rreth teje…Por pa parashikime. Do të them vetëm: “Më surprizo!”. Nëse mes gjitha përvojave të jetuara në LER do të doja të veçoja “më të mirën” nga të gjitha, nuk do të mundja. Është si një puzzle që, nëse heq njërën mbetet e pakompletuar.
Të dua kaq shumë MEG! Tashmë e di që jam pjesë e jotja dhe…”Ne jemi Një!” .
