Al LER si impara ad amare
Tre ragazze del MEG albanese, il LER, testimoniano cosa è cambiato nella loro vita da quando sono entrate a farne parte
Non riesco ad immaginare la mia vita senza LER
Unë quhem Klaudia Koleci
Mi chiamo Klaudia Koleci e studio nell’Istituto “Atë Pjeter Meshkalla”. Da quando mi sono iscritta in questa scuola, tutta la mia vita è cambiata: nuovo ambiente, nuovi insegnanti, nuovi studenti, ma anche nuove difficoltà nel farmi degli amici. È sempre difficile adattarsi ad una nuova realtà, soprattutto quando ci si sente soli. Un giorno, però, nella mia classe arrivarono alcuni ragazzi a presentarci le attività di un Movimento chiamato LER, il corrispettivo del MEG in Italia.
Il gruppo si riuniva ogni venerdì dopo la scuola, ma io non sarei potuta restare fino alla fine, perché non sapevo in che modo sarei potuta tornare a casa. Spinta però dalla curiosità e mettendo da parte ogni mia timidezza, chiesi al Maestro Paolo, un gesuita della nostra scuola, se avrebbe potuto riaccompagnarmi lui a casa, dopo gli incontri. Accettò volentieri, permettendomi di ascoltare le esperienze di chi aveva vissuto il Convegno Nazionale MEG a Frascati.
C’era qualcosa di diverso negli occhi di quei ragazzi che a me mancava… una luce che mi sembrava racchiudere tutte le virtù.
Sono stata colpita particolarmente dalla testimonianza di una ragazza: “Non riesco a immaginare la mia vita senza LER!”.
Ho pensato: “Che cos’è questo LER, che arriva a cambiare la vita? Forse, potrebbe cambiare anche me? Posso avere anch’io quella luce negli occhi? Arriverò anch’io a dire quella frase? “.
Decisi di sfidare me stessa entrando nel LER e partecipando con i ragazzi che ne facevano parte un’esperienza di servizio in una casa di orfanotrofio a Scutari. Lì tanti bambini non avevano nemmeno la metà di quello che avevo io eppure mi sorridevano. Raccolsi un po ‘del loro sorriso e tornai a casa. Da lì, decisi di andare a tutte le riunioni, anche se questo spesso significò camminare un’ora per ritornare a casa.
Quindi, è arrivato Frascati 2019, dove si impara ad amare e ad essere amati e dove ho vissuto i giorni più belli della mia vita, sperimentando tutto ciò che avevo imparato ed incontrando Gesù nel viso di ogni ragazzo. Credetemi, l’ho incontrato per davvero, gli ho parlato, l’ho toccato e l’ho amato.
Oggi vedo nei miei occhi quella stessa luce che c’era negli occhi di chi incontrai il primo giorno al LER… e forse è arrivato il mio momento di dire con tutto il cuore e con voce piena: “ Non riesco ad immaginare la mia vita senza LER!”‘.
dhe studioj në gjimnazin ”Atë Pjetër Meshkalla”. Kur u rregjistrova në gjimnaz, e gjithë jeta ime ndryshoi. Vazhdoi viti i parë, shkollë e re, ambiente të reja, mesues të rinj, nxënës të rinj, shokë të rinj ose më saktë nuk kisha fare shokë. Nuk po përshtatesha me jeten e re. Ndihesha e izoluar dhe e vetmuar. Ishte periudha më e keqe e jetës sime në të cilën kisha humbur shpresat për të jetuar. Derisa një ditë në klasën time erdhen disa nxënës dhe prezantuan një grup që quhej LER. LER-i organizohej çdo të premte pas mesimit por unë nuk kisha mundesi të qendroja deri në atë orar pasi nuk kisha me se të shkoja në shtëpi. Kështu me gjithë ndrojtjen time i kërkova Maestro Paolos, një Jezuiti në shkollen tonë, që të me shoqëronte pas LE-it. Ai pranoi me kënaqësi. Atë ditë treguan eksperiencen e tyre 2 nxenës që kishin qenë në Frascati.Kishte dicka ndryshe në sytë e tyre që mua me mungonte. Në sytë e tyre kishte një dritë që përfshinte të gjitha virtytet. Më bëri përshtypje një fjali që tha një vajze në fund të dëshmisë: ” Unë nuk mund ta imagjinoj jeten time pa LER.” Mendova”Çfarë është ky LER-i që të ndryshon jeten? A thua do të ma ndryshonte edhe mua? A thua do ta kem edhe un këtë dritë në sytë e mi? A thua do të mundem ta them edhe unë këtë fjali?” Atëhere vendosa ta sfidoj veten dhe hyra përfundimisht në LER. Takimi i rradhës ishte shërbimi komunitar tek Shtepia e Fëmijes në Shkodër. Aty vura re se kishte fëmijë që nuk kishin as gjysmën e gjërave qe kisha unë por pavarësisht kësaj ata gjenin forcën dhe buzëqeshnin. Mora pak nga buzeqeshja e tyre dhe shkova në shtëpi. Vendosa të shkoj në çdo takim të LER-it.
Në Nentor të 2019 Zoti bëri që unë të fitoja eksperiencen me të bukur të jeteës sime, bashkë me disa miq të mi të LER-it shkova në Frascati. Atje gjithçka që kisha mësuar e përjetova. Atje takova një mik që quhej Jezus. E takova vërtet ndoshta nuk me besoni. Por une fola me Të, e preka atë dhe u dashurova me atë. Nga Ai unë shoh atë dritë në sytë e mi të cilën e kishin ata 2 nxeënësit në diteën e parë të LER-it që tani janë miqtë e mi më të mirë.
Sot erdhi koha ta them me gjithë zemër dhe me gojën plot ”Unë nuk mund ta imagjinoj dot jetën time pa LER”.
E da qui non si torna indietro
Emri im është Stefania Jakaj
Mi chiamo Stefania Jakaj ed il mio percorso nella comunità LER di Scutari è stato per la mia vita una svolta, avvenuta dentro e fuori di me, cambiando alcuni miei modi di fare, rafforzando il mio rapporto, spesso travagliato, con Dio, aiutandomi così a superare i piccoli e grandi dilemmi e problemi della mia realtà.
Oggi riesco a pronunciarmi di più in termini di positività e gioia di vivere e questo grazie all’Eucaristia che ho conosciuto e incontrato tramite il LER.
Essere Stefania, adesso, è più semplice. Ho consolidato radici, rafforzato legami creati all’interno della comunità , e cambiato la qualità del tempo che trascorriamo insieme.
Sono grata al LER e, come canta l’inno di quest’ anno, mi sento di dire: “Sono nato per te”! Da questo non si torna indietro.
rruga ime në komunitetin LER-it të Shkodrës ka qenë një pikë kthese për jetën time, ndodhi brenda dhe jashtë meje, duke ndryshuar shpesh disa nga mënyrat e mia për të bërë dhe forcuar marrëdhënien time, shpesh e trazuar, me Zotin, duke më ndihmuar kështu të kapërcej dilemat e vogla dhe të mëdha të realitetit tim.
Sot jam në gjendje të shqiptoj më shumë përsa i përket pozitivitetit dhe gëzimit për të jetuar dhe kjo falë Eukaristisë që e njoha përmes LER-it.
Të jesh Stefania tani është më e thjeshtë, unë kam konsoliduar rrënjë, forcuar lidhje të krijuara Brenda komunitetit, dhe cilësia e kohës së kaluar së bashku ka ndryshuar.
Unë jam mirënjohës për LER dhe siç thotë himni i këtij viti: “Unë kam lindur për ju”! Dhe nuk ka kthim prapa nga kjo.
Non esistono confini
Përshëndetje un jam Xhesika Garubi
Ciao! Mi chiamo Xhesika (Gessica) ed appartengo ad una famiglia di tradizione islamica. So che vi starete chiedendo con stupore: “Cosa c’entra una ragazza di un altro credo nel LER?”
Vi rispondo con una frase che qui diciamo spesso: “Del LER può essere parte chiunque”.
Quando alcuni ragazzi vennero nella mia classe a raccontarci dell’attività del LER, ricordo che nessuno dei miei compagni aderì all’iniziativa. Io, però, pensai di andare controcorrente e il venerdì successivo mi presentai all’incontro. Ricordo una domanda che fu fatta durante quella riunione: “Da che cosa è tenuta unita una comunità?”. Io non lo sapevo… Vivevo nel mio mondo e forse avevo anche poca voglia di uscirne fuori. Cosa feci subito dopo l’incontro? Piansi, liberandomi di tante tristezze che mi portavo dentro e facendo spazio al sorriso, alla gioia, comprendendo la svolta che da lì a poco, grazie a quel venerdì pomeriggio, avrebbe preso la mia vita.
Dopo averlo frequentato per un breve periodo pensavo di aver capito tutto del LER, ma in realtà sapevo ancora molto poco. Non avevo ancora vissuto quello che si chiama: “L’amore senza condizioni, ovunque e per chiunque”. Questo amore mi ha trovata al Convegno Nazionale MEG dove ho scoperto che nel mio cuore c’era posto per altri 800 ragazzi e che, viceversa, tutti avevano un posto nel loro cuore per me.
E proprio quando pensai che questo amore incondizionato l’avrei ritrovato solo tornando a Frascati, un gruppo di giovani del MEG Italia è venuto a trovarci in Albania.
Quelli che noi chiamiamo “confini” sono solo nella nostra testa; siamo diversi ma anche uguali, le parole hanno lo stesso significato in tutte le lingue, abbiamo le stesse paure e posso assicurarvi che bastano tre giorni per passare dall’essere estranei al sentirsi fratelli.
Se lo racconti a qualcuno che non fa parte del LER non riuscirebbe a credere a tutto questo, eppure questo senso di famiglia è totalmente naturale ed è quello che noi definiamo “l’Amore”: sei amato per quello che sei e che desideri essere.
vij nga një familje me tradita islame dhe me shumë çudi ju mund të pyetni: Cfarë mund të kërkojë një vajzë nga një besim tjetër në MEG? Në këtë moment do të doja të dëshmoja thënjen më të njohur në bashkë si “Në bashkësi mund të bëjë pjesë kushdo”.
Më kujtohet shumë mirë kur disa nxënës të shkollës erdhen për të na treguar se cfarë ishte LER, dhe asnjë nga klasa ime nuk vendosi që të shkonte, dhe atëherë mendova se duhej të dilja kundër “turmës”. Më kujtohet dita e premte kur u mblodhem në takim, më kujtohet pyetja që na u bë gjatë takimit “Cfarë e mbanë të bashkuar një bashkësi”? Un nuk e dija pikërishtë në atë moment kuptova që isha duke jetuar në boten time dhe nuk kisha dëshirë të dilja nga ajo. Gjëja e parë që bëra sapo shkova në shtëpi nisa të qaja duke hequr të gjithë barren që kisha mbajtur me vete për një kohë të gjatë dhe pastaj i lashë vend buzqeshjes, gëzimit dhe mendimit se mund t’ia dal, aty kuptova se tashmë kisha marrë një kthesë në jetën time. Gjatë kohës që ferkuentoja takimet mendoja se kisha kuptuar çdo gjë për sa i përket ler-it por nuk ishte ashtu sepse akoma nuk kisha përjetuar atë që quhet “Dashuri pa kushte për këdo dhe kudo” Këtë dashuri e kam gjetur në takimin kombëtar në Frascati (Italy) ku kam zbuluar që në zemrën time kishte vend për 800 pjetarë, dhe të gjithë kishin një vend në zemrën e tyre për mua. Dhe kur mendoja se këtë dashuri mund ta gjeja vetem duke u kthyer në Frascati ndodhi e kundërta një grup të rinjsh nga MEG Italia erdhi për të na vizituar në Shqipëri. Atë që ne e quajmë kufi qëndron vetëm në imagjinatën tonë, jemi të ndryshëm por edhe të njëjtë; fjalët kanë të njëjtën kuptim në të gjitha gjuhët, kishim të njëjtat frika e ju them më shumë siguri që kanë mjaftuar tri ditë për të kaluar nga të panjohurit në të ndierit vëllezër. Nëse do ti tregoja dikujt që nuk është pjesë e Ler-it nuk do ti besonte të gjitha këto, megjithatë kjo ndienjë e familjes është krejt e natyrshme dhe është ajo që ne e quajmë “Dashuri”: e dashur për atë që je dhe për atë që dëshiron të jesh.
